Калi я быў зусiм хлапцом
Ва ўсходнiм Мандалэi,
Я з-за дзяўчыны страцiў сон,
Прыгожай, што та фея.

Што вугаль валасы былi,
Што золата — сама.
«Са мной за дваццаць пераспi», —
Прапанаваў ёй я.

Яна зiрнула на мяне
(Ну як было трываць!)
Цнатлiвым юным галаском
Прасiла дваццаць пяць